Soms maken de kleinste momenten het grootste verschil. Dat merkte ik weer de afgelopen weken bij een echtpaar waar ik inmiddels regelmatig over de vloer kom. Vroeger gingen ze er graag op uit en beleefden ze veel samen: wandelen, een spelletje spelen, lekker puzzelen – en dat alles vaak onder het genot van een glaasje wijn en wat lekkere kaasjes. Hun netwerk is klein, maar ze vonden altijd de gezelligheid bij elkaar.
Maar toen veranderde alles. Meneer kreeg een herseninfarct en meerdere TIA’s, met grote gevolgen voor zijn gezondheid. Zijn evenwicht is broos, en cognitief zijn er flinke uitdagingen ontstaan. Buiten de deur komen ze al maanden niet meer. En die gezellige avonden? Die bleven uit.
Een verademing
Tot ik langskwam. Voor mevrouw was mijn komst meteen al een verademing. Eindelijk kon ze weer eens naar de kapper, even iets voor zichzelf doen. Dat lijkt klein, maar betekent zóveel. En terwijl zij op pad ging, trok ik er met meneer op uit – op ontdekkingstocht met de rollator. Ik wist niet hoe ver hij zou komen, maar liet hem het tempo bepalen.
En kijk ons daar nu zitten: samen op een bankje aan de overkant van het water, met uitzicht op hun appartement. Meneer bleek verrassend fit en samen genietend op het bankje kwamen de verhalen los. Mooie herinneringen, rake observaties – en een twinkeling in zijn ogen. Even was hij niet patiënt, maar gewoon zichzelf!
Die ervaring smaakte naar meer. De week erna struinde ik een kringloopwinkel af, op zoek naar een puzzel. Geen kinderachtige natuurlijk, maar wél eentje die haalbaar is. Ik vond een nostalgische puzzel van 72 stukjes, met het bekende “Aap, Noot, Mies”-leesplankje. Precies goed, leek mij.
“Mooie herinneringen, rake observaties – en een twinkeling in zijn ogen. Even was hij niet patiënt, maar gewoon zichzelf!”
Ik liet de puzzel achter – en wat bleek? In de dagen die volgden maakten ze de puzzel samen. Ze genoten er echt van! Niet alleen van het puzzelen zelf, maar ook van het samen bezig zijn. Een positieve prikkel. Een klein stapje terug naar wat ze vroeger zo graag deden.
Die sfeer van toen
Ook het glas wijn, dat ze vanwege de medicijnen moesten laten staan, kreeg een twist. Ik stelde voor om een alcoholvrij wijntje te proberen. Misschien niet precies hetzelfde, maar wel die sfeer van toen terughalen. Samen aan tafel, even genieten.
We gaan langzaam, stapje voor stapje. Geen haast, want haastige spoed… je weet wel. Maar elk stapje telt. Elk uitje, elk gesprek, elke puzzel. Het zijn geen grote gebaren, maar het zijn precies die dingen die het verschil maken.
Positief prikkelen – soms is dat alles wat nodig is om het leven weer een beetje kleur te geven.
