Het is een stralende ochtend en ik besluit de dag sportief te beginnen: op de fiets naar mijn afspraken in Purmerend. Het zijn dit soort momenten waarop ik extra bewust stilsta bij de kern van mijn werk. Bij ons noemen we de mensen met wie we werken geen cliënten, maar deelnemers. Niet zomaar een andere term, maar een bewuste keuze. Het klinkt vriendelijker, menselijker – precies zoals we ook in ons werk willen zijn.
Om 9.30 uur heb ik een afspraak met een bijzondere dame van bijna 93 jaar. Ze heeft beginnende dementie, maar haar levendigheid is onveranderd. Rustig aan doen is niets voor haar, wat helaas soms tot valpartijen leidt. Ik probeer haar daarin wat advies te geven, en gelukkig luistert ze naar me. Soms vergeet ze onze afspraak, maar vandaag heeft ze de koffie al bijna klaarstaan als ik binnenkom.
Inmiddels ben ik voor haar een vertrouwd gezicht geworden. Dat merk ik aan alles. Zodra ik de vijf trappen heb bedwongen – want nee, ik pak de lift niet – begroet ze me altijd met een brede glimlach. “Daar heb je haar weer, hijgend en puffend,” grapt ze dan. En dan ploffen we samen op de bank.
Onze gesprekken zijn open en warm. We hebben een mooie klik. Ze vertelt vaak over de oorlog, een periode die nog altijd veel ruimte inneemt in haar gedachten. Ik luister graag naar haar verhalen, die vol kracht, verdriet en levenservaring zitten. Maar ze deelt ook haar zorgen. Vooral over haar geheugen, dat haar steeds vaker in de steek laat.
Een groter netwerk werkt
Vorige week bespraken we het idee om haar directe buren te informeren over haar situatie, zodat ze een oogje in het zeil kunnen houden. Ze vond het een goed idee, maar had zelf nog geen stap gezet. Deze ochtend vraagt ze of ik met haar mee wil gaan. Natuurlijk doe ik dat.
We bellen aan bij twee buren, die hartelijk reageren. Ze blijken eigenlijk al een oogje in het zeil te houden – vorige week waren haar sleutels zoek, en ze had zonder het nog te weten al aangeklopt voor hulp. Eén buurvrouw stelt zelfs voor om haar binnenkort mee te nemen naar het koffiemoment in de ontmoetingsruimte van het appartementencomplex.
Precies wat we hoopten te bereiken: een groter netwerk, meer betrokkenheid, en een zachte duw in de rug richting sociaal contact. Sinds de coronatijd is ze niet meer in die ruimte geweest. De drempel was ongemerkt steeds hoger geworden. Maar nu, met een vertrouwd gezicht aan haar zijde, durft ze het weer aan.
Ze is opgelucht. En blij. Dat zie ik aan alles. We nemen afscheid met een warm gevoel en spreken af voor volgende week.
De sociale benadering draait niet om grote oplossingen, maar om menselijkheid, nabijheid en vertrouwen. Vandaag zetten we samen een paar kleine stappen. Maar voor haar maken ze een wereld van verschil.
Dit blog maakt deel uit van het G’oud-project Sociale Benadering Dementie, waarin een persoonlijke aanpak centraal staat bij de ondersteuning van mensen met dementie en hun naasten. Hoe ziet dat er in de praktijk uit? Suzanne en Elles delen hun ervaringen binnen het Team Sociale Benadering.
