Toen ik haar voor het eerst ontmoette, was het eerlijk gezegd wat stroef. Ik belde aan, maar ze maakte meteen duidelijk dat ze net met haar hondje wilde gaan wandelen. Toch vroeg ik of ik misschien mee mocht. “Dat mag,” zei ze, “maar ik zie al genoeg gezichten de laatste tijd. Telkens weer iemand anders. Daar heb ik geen zin meer in.” Geen warm welkom dus – maar wel eerlijk.
We liepen samen een rondje. Ik luisterde. Naar haar verhaal, haar frustraties, haar gevoel van onrust. Na de wandeling vroeg ik of ik nog even mee naar boven mocht. Tot mijn verrassing zei ze ja.
In haar woning boven aangekomen dronken we samen wat, en ik vertelde rustig wat mijn bedoeling was. We raakten in gesprek. Niet lang daarna kwamen ook haar dochter en schoonzoon even langs. Wat begon als een ontmoeting met weinig verwachting, eindigde verrassend leuk.
Een ontmoeting die groeide
De week erna mocht ik weer langskomen. En de week erna weer. Ons contact werd steeds warmer, opener. Op een gegeven moment stond er zelfs in haar agenda: “Elles komt gezellig.”
Nu, zeven maanden later, kom ik nog steeds iedere week langs. En elke keer als ik bij haar aanbel, hoor ik haar vertrouwde stem van boven: “Joehoe!”
Dan gaat de deur open, en loop ik met een glimlach de lift in, waar ze samen met haar hondje op me wacht.
Wat begon als een voorzichtig kennismaken, is uitgegroeid tot een warme vriendschap. We eten samen een broodje tussen de middag, doen boodschappen, sporten of gaan samen naar de markt. Soms kletsen we over vroeger, soms liggen we in een deuk. En soms delen we zorgen, verdriet of juist mooie herinneringen.
Ze vertrouwt mij dingen toe, en ik haar. Ze gaat er echt even voor zitten als ik iets vertel over mijn gezin of over wat me bezighoudt. Het contact is wederkerig, oprecht en warm.
En nee – ik zie geen ’mevrouw met beginnende dementie’. Ik zie een lieve, leuke, sterke vrouw. Een gelijkwaardige. Iemand met wie ik iedere week opnieuw met plezier afspreek. Iedere dinsdag druk ik op de bel, wachtend op haar vrolijke “Joehoe!”, waarna de deur opengaat en ik weer welkom ben in haar wereld.
Dit blog maakt deel uit van het G’oud-project Sociale Benadering Dementie, waarin een persoonlijke aanpak centraal staat bij de ondersteuning an mensen met dementie en hun naasten. Hoe ziet dat er in de praktijk uit? Suzanne en Elles delen hun ervaringen binnen het Team Sociale Benadering.
